اشعار

کی می‌شـود شـبـیـهِ تو پـیدا؟ علی علی            بعد از تو خاک بر سر دنـیا، علی علی

دستِ حق و زبانِ حق و چشمِ حق، به‌حق            آئـیــنـۀ خـدای تــعــالـی، عــلـی عــلـی

ای علی مرتضی! تو مظهر ذات خدایی            ما سِوَی اللّه‌اند ظلّ تو، تو ظلّ کبریایی

غیب مطلق شد زِ مشکاتِ رُخَت بی پرده ظاهر            آری ای مِرآت ایزد! پای تا سر حق‌نمایی

فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش            کسی که آیـنۀ ذات کـبریـاست صفـاتش

کسی که وحی به شوق کتابتش شده نازل            که خطّ کـوفـی او بوده زینت کـلـماتش

چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی            میان بهـترین اولاد آدم، بهـتـرین هستی

جهان عمری‌ست درمانده‌ست در تردید و شک، اما            تو خود عین‌الیقین، روح‌الیقین، حق‌الیقین هستی

آیت الله است یعنی آیت عظمای ماست            جلـوۀ اعـلا برای ربّی الاعـلای ماست

سربه زیری کرده‌ایم و سربلندی می‌کنیم            زیردستیم و امیرالمؤمنین بالای ماست

هر نـصر من الله به شـمشـیر علی بود            هر فتح قریب از دل چون شیر علی بود

در خیبر و بدرش همه یک‌پارچه گفتند:            پـیـروزی اسـلام به شـمـشیر علی بود

دارد از جایی بشارت‌های پنهـان می‌دهد            بیـشـتر نهـج البـلاغـه بوی قـرآن می‌دهد

عروة الوثقی‌ست «بسم الله الرحمن الرحیم»            هرچه کم داری بخواه از او، به قرآن می‌دهد

شکرخدا که دست خدا دستگیر ماست            لایـق‌تـرین خـلـیـفـۀ عـالَـم امیر ماست

گیرم که دیگران همه سویی دگر روند            راه عـلیِ عـالـیِ اعـلا، مـسـیر ماست

روز و شب بر لب خود آیۀ لبخندی داشت            در فـراوانی غم‌ها دل خرسندی داشت

عـرش از روز ازل خـانۀ او بود ولی            در شگفتیم که با خاک چه پیوندی داشت

دست خـدا و نفـْسِ پـیـمبر فقط علی‌ست            شمشیر و شیرِ خالـقِ اکبر فقط علی‌ست

بعد از نـبـی به امـر خـداونـد ذوالجـلال            ما را امام و هادی و رهبر فقط علی‌ست

می‌زنم می، می‌کشم هو ساقی کوثر علی            می‌شود روز جزا با عشق تو محشر علی

ابـروی تو قـاب او ادنای پیـغـمـبر علی            حُبِّ تو تنهی عن الفحشاء والمنکر علی

به جز از علی نباشد به جهان گره‌گشایی            طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلایی

چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن            به جز او به زخم دل‌ها ننهد کسی دوایی

قلبی که در هوای تو گشته است بیقرار            با پـای دل رسیده به خـلـوت‌سرای یار

جایی ندیده بهتر از این روی خود زمین            جایی ندیده بهتر از این روز و روزگار

فخر است برایش که بخـوانند فـقـیرش            شاهی که به درگـاه تو افـتاد مـسـیرش

پیش تو که بر خاک و بر افلاک امیری            خاکش به سر آنکس که بخوانند امیرش

«هل من مبارز» نعره دنیا را تکان می‌داد            در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان می‌داد

اینک سوار کفر، زیر رقص شمشیرش            لبخند شیطان را به پیغمبر نشان می‌داد

جـنـس بی‌قـیـمت و افـتـاده ته بـازارم            تو بـیا بـاز ضرر کن، بخرم، بردارم

جز ضـرر گـرچـه برای تو ندارم اما            چون همیشه پدری کن، به کسی نسپارم

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست           طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

یداللهی و گشته دست عقل از وصف تو کوتاه           گواه عجز ما انگشت‌های بر دهان مانده‌ست

دوست دارم خاک باشم در قدم‌های علی            تا کـنـم در رهـگـذار او تـمـاشـای علی

دوست دارم اشک باشم، چشمه‌چشمه جوبه‌جو            تا که قـطره قطره اُفتم در قـدم‌های علی

خارج از درک عُـقول‌اند خدا با حیدر            می‌رسد تا به خدا هر که رسد تا حیدر

ذات حقّ در وجنات علوی جلوه نمود            بـهـتـریـن آیـنـۀ عـالـی اعـلـیٰ، حـیدر